Meandmyself2019

Ik weet niet meer welk plaatsje, en of ik 't al benoemd. Ik dacht in Gernika, waar ik terrecht kwam in de lokale pub. Eerst wat aftasten maar je kent me een beetje ik raakte al gauw aan de praat. 'n paar mannen vroegen waar ik vandaan kwam. Nou bij 't woord hollanda, werden ze meteen wakker. Of ik ook wat wiet wilde roken. Nou nee zei ik, al genoeg ellende meegehad. 'n biertje zoyu er wel ingaan. Nou 2 tellen later gaf ik 'n biertje in m'n hand. Proost. Ik ken 't baskische woord niet meer. Er waren er I middels 'n stuk of 5 knapen aangeschoven(staan weliswaar) maar toch! 't werd steeds gezelliger.
Er waren er twee die wat grille waren en die vooral riepen dat men in Basken-land moest uitkijken. Er liepen gevaarlijke gekken rond. Hij doelde op 't feit dat de afs geilding van Basken-land nog steeds erg leeft. Zei het  aar wat ik begreep ondergronds. Ik zei dat wij ook wel van die dorpen hadden waar soms de kogels overfloten. Ff net 't jachtgeweer schieten. Haha. Nou nog 'n ronde dan en dan moet ik naar m'n krjp. Moet weer aan de bak morgen zei ik, afscheid genomen en ik was altijd welkom. Ja da zal allemaal best. Maar gezellig was 't, dat wel.

In de vroege ochtend weer op weg. Ik zou niet tot Bilbao gaan, maar op ongeveer de helft overnachten. 18 km geloof ik dat was. 't regende dat 't goot, maarja je moet erdoor. Huppakee niet zeuren, kan ook gebeuren hoort erbij. Nou in 'n mum van tijd tot op de draad toe nat. De tocht was erg zwaar en vooral glibberig. De paden waren net modderpoelen en 't water gutste naar beneden. Ik kwam al snel achter de Mexicaanse te lopen die 't erg zwaar had net haar kapotte knie. Ze hield zich kranig maar 't ging moeizaam. Bergopwaarts was  niet zo'n probleem maar bergafwaarts ging zeer slecht. Tja wat kan je doen, tis haar Camino. Ze zei ik zie je straks wel weer want ik klim beter als jij. Nou dat klopte want tijdens zo'n klim was ze al weer snel bij. Dan weer dalen en dan ging ik weer als 'n speer. Zo voelde dit schouwspel elkaar meerdere malen op. Totdat ik haar weer ns achterhaalde in 't dalen en ze bijna niet meer kon, erge pijn. Ik had natuurlijk pijnstillers in m'n tas en gaf haar 'n strip brufen en PA race. Ze heeft deze genomen en is stilaan weer gaan lopen als 'n kievit. Ze bedankte me hartelijk ik was daar in de middle of nowhere haar reddende engel geweest. Fijn Dat ik nog iets voor haar kon betekenen. Dezelfde avond bij aankomst ontmoette ik 'n 4tal Ieren. 3 ervan waren broers en hadden elkaar sinds hun jeugd niet meer gezien. Bijzonder. Al snel mee aan de praat en we zouden 'n pint gaan drinken. De jongste moest de was doen hahaha. Ik met de Cheff, op stap. Ja hij was in werkelijkheid 'n Chefkok. De oudste was bij zoiets als de marachausee geweest. De ander nog werkend, de jongste, was politieman. De ander Ier die met z'n zoon wandelde hadden ze onderweg ontmoet en ze trokken naar dagen met elkaar op. Zoals gezegd ik met de Chef op stap de rest zou wel komen. We kwamen i een plaatselijke kroeg, nou daar stond me toch 'n tante achter de bar. Ze rebbelde aan een stuk door in 't badkisch, dus wij verstonden er niks van. Toch met gebaren taal veel kunnen bereiken. Dat was echt gewoonweg fantastisch. De broers schoven inmiddels ook aan. En huppa 't WS in een keer feest want de Chef was ook nog jarig. Nou proost maar weer. 't lijkt nu of we ons helemaal volladen met hier maar dat viel gerust mee. Zelfs voor 'n Ier want die hadden goeie discipline. Op tijd naar bed wat die gingen morgen toch ff 35 km marcheren. Ik heb nog 'n 't shirt van de chef gehad want 't mijne aas te gehavend. Ik had hier de mouwen vanaf geknipt met erg botte schaar. Was nl m'n 't shirt kwijt geraakt. Dus had weer meteen 'n nieuw. Savonds dus op tijd slapen want de meeste, waren na dit vervelende weer stikkapot. En van npaar pinten slaap je ook wel oké. Overigens 't stadje waar ik verbleef heet larrabetzu.
Morgen op naar Bilbao.